Ζοφερός ο πολιτικός χάρτης του ΠΑΣΟΚ

Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου, το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Από πουθενά δεν φαίνεται η πολιτική προοπτική που αντικειμενικά υπήρχε την εποχή άλλων μεγάλων κρίσεων, όταν είχε αμφισβητηθεί ο ίδιος ο Ανδρέας ή όταν έλλειψε. Όταν ο Σημίτης το 1996, κατέκτησε την αρχηγία, είχε να πει κάτι εντελώς διαφορετικό, από αυτά που πρέσβευε ο Άκης.

Οι δύο «μονομάχοι» που διεκδικούν σήμερα την αρχηγία δεν έχουν να πουν τίποτε το διαφορετικό.

Άσχετα με την προσωπική πολιτική ιστορία τους, και με την προπαγάνδα που οργιάζει αυτές τις ημέρες:

-και οι δύο υπήρξαν εκλεκτοί του Σημίτη.

-και οι δύο συμφώνησαν με τις μεγάλες στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ, που το μετέτρεψαν από Κίνημα σε νεοφιλελεύθερο δεξιό κόμμα

- και οι δύο δεν έδειξαν να ενοχλούνται ιδιαίτερα από το όργιο διαπλοκής και την ολιγαρχική νοοτροπία των πασοκικών ελίτ τα τελευταία 10-11 χρόνια (ενώ βοούσε η κοινωνία και ο Τύπος). Αντίθετα πρωταγωνίστησαν στην συγκρότησή τους και στην διατήρησή τους.

- και οι δύο δεν συγκρούστηκαν με το οικονομικό παρακράτος και τις συντεχνίες που τείνουν να διαλύσουν τα πάντα (φυσικά δεν μας ενδιαφέρει αν «διαφωνούσαν» θεωρητικά ή σε κάποιες ενδοκομματικές συνεδριάσεις)

-και οι δύο διαπλέκονται, ο καθένας με τον δικό του τρόπο (γνωρίζουμε τις δεσμεύσεις του Γιωργάκη έναντι του λεγόμενου «διεθνούς παράγοντα» και γνωρίζουμε τις δεσμεύσεις του Βενιζέλου έναντι μεγαλοεπιχειρηματιών (γαμπρός του Μπακατσέλου είναι) και των μεγαλοεκδοτών, πιθανότατα και του «διεθνούς παράγοντα» (δεν μπορεί να σε υποστηρίζει π.χ. ο ΔΟΛ και να υπάρχει πιθανότητα να κάνεις ανατροπές ή μεγάλες συγκρούσεις, σε ζωτικά ζητήματα εσωτερικά ή εξωτερικά )

-και οι δύο πλαισιώνονται από στελέχη, τα οποία «όπου και να τα πιάσεις βρωμάνε» (ο κατάλογος είναι μακρύς και λίγο πολύ σε όλους γνωστός)

-και οι δύο παλεύουν για την εξουσία, στην δημόσια τηλεοπτική αρένα, χωρίς αιδώ, χωρίς πολιτικά επιχειρήματα, αναπαράγοντας ξανά και ξανά, την ολοκληρωτική νοοτροπία που θέλει τον ελληνικό λαό να ακολουθεί σαν πρόβατο τις αποφάσεις της εκάστοτε ηγεσίας, υπνωτισμένος από τα τηλεπαράθυρα και τον Τύπο. Δεν τους πολυενδιαφέρει η ναυτία που αισθάνεται ο πολίτης. Είναι βέβαιοι ότι θα περάσουν τις πολιτικές τους, και τελικά θα γίνουν αποδεκτοί, αρκεί να καταλάβουν την προεδρία.
Το βλέπεις όταν απολογούνται για την ήττα: τα αποδίδουν όλα σε επικοινωνιακά σφάλματα και όχι σε λανθασμένες πολιτικές. Δεν είναι αλαζονεία αυτό;

Χαρακτηριστική για το ήθος που διέπει αυτή την διαμάχη ήταν η θλιβερή εικόνα του Ανδρουλάκη, ο οποίος πρώτος έσπευσε να εγκαταλείψει τον Γιώργο (αυτόν που τον έφερε στο ΠΑΣΟΚ) για να περάσει στην αντίπερα όχθη. Ο Μίμης δεν θα το έκανε ποτέ αυτό δημόσια και αναιδώς, αν το κλίμα στο ΠΑΣΟΚ επέβαλλε τουλάχιστον κάποια προσχήματα (για να μην πούμε πολιτική ηθική και γελάνε οι αναγνώστες).
Το ίδιο ισχύει για τον Βενιζέλο, που ασυγκράτητος όρμησε να πατήσει τον Γιωργάκη αμέσως μετά την ήττα του, αλλά ισχύει και για τον Γιωργάκη που επιμένει μετά από 4 εκλογικές ήττες να θέλει την καρέκλα του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Άραγε δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι παιδί αυτής της κοινωνίας και δεν πρόκειται να εκλεγεί ποτέ;

Η Άννα

Από την άλλη, προκύπτει κάτι που πολλοί γνώριζαν εδώ και καιρό: Η Άννα, ή ο «τρίτος πόλος». Που βέβαια δεν είναι καθόλου «τρίτος». Όπως είπε και η ίδια, «στην Φυσική υπάρχουν δύο πόλοι».
Επίσης εκλεκτή του «διεθνούς παράγοντα» και των μεγαλοεκδοτών, κραυγαλέα «ευρωπαϊκής» αισθητικής και στυλ, (όμως κατά βάθος αθεράπευτα επαρχιώτισσα) η Άννα πλαισιώνεται από τους «καθαρόαιμους» εκσυγχρονιστές- σημιτικούς. Αυτούς δηλαδή που ξέρασε ο Έλληνας ψηφοφόρος.
Πολλοί από αυτούς, βρέθηκαν στον «τρίτο πόλο», απλώς επειδή φυγομαχούν. Αποφεύγουν να πάρουν θέση για να μην αντιμετωπίσουν την εκδίκηση του νικητή ή να μην φθαρούν στην δημόσια τηλεοπτική αρένα.

Επί πλέον η Άννα διαθέτει και αυτή τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αναφέραμε παρα πάνω για τους δύο μονομάχους, αφού είναι από τους κύριους εκπροσώπους του σημιτικού δεξιού εκσυγχρονιστικού ρεύματος στο ΠΑΣΟΚ.


Στην παρούσα φάση λοιπόν, η Άννα και οι περί αυτήν, δεν είναι δυνατόν να δώσουν πολιτική προοπτική στο ΠΑΣΟΚ. Μόνο ως «λαγός» θα λειτουργήσουν και θα τελικά δώσουν την ψήφο τους σε έναν εκ των δύο μονομάχων.

Πολλοί βέβαια πιστεύουν ότι η Άννα, η ελληνίδα Σεγκολέν, είναι η μελλοντική Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όπως η Ντόρα αντίστοιχα της ΝΔ. Άλλωστε είναι και οι δύο εκλεκτές των Αμερικανών, (η Άννα και των Ευρωπαίων). Ποία πολιτική προοπτική, όμως, μπορεί να φέρει η ομάδα της Άννας; Αυτήν της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκεται σε πλήρη παρακμή; Ή κάτι ακόμη πιο νεοφιλελεύθερο από αυτό που είναι σήμερα και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ;

Μόνο με επικοινωνιακό πραξικόπημα-μπαράζ είναι δυνατόν να εκλεγεί η Άννα Πρωθυπουργός ή με πακτωλό πελατειακών παροχών. Στα χνάρια του Σημίτη δηλαδή. Αν γίνεται βέβαια, γιατί ο κόσμος τα γνωρίζει πλέον αυτά. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω ότι βοηθητικό ρόλο θα κληθεί να παίξει και ο Συνασπισμός.
Δεν αποκλείεται όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν ο κόσμος έχει ξεχάσει και τις φωτιές και όλα τα άλλα δεινά και μπουχτίσει από την ΝΔ. Άλλωστε η Άννα το επιδιώκει, αφού φροντίζει με επιμέλεια το προφίλ της και κινήται πάντα υπογείως και διακριτικά, ποντάροντας περισσότερο τις διεθνείς σχέσεις της, παρά στην (ανύπαρκτη) δύναμή της στο κόμμα ή στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.

Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω

Το υλικό είναι φθαρμένο και άλλες φωνές, δεν υπάρχουν πιά στο ΠΑΣΟΚ.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα του ολοκληρωτικού ιδεολογικού πλαισίου που είχε επιβάλλει η ομάδα Σημίτη, καθώς και του καθεστώτος της διαπλοκής.
Γινόταν αποδεκτή π.χ. η ανεκδιήγητη προσκοπίνα η κ. Καραμάνου (με τις σταυροφορίες της για το μέγα πρόβλημα της χώρας, το ...άβατον του Αγίου Όρους!), ο Ανδριανόπουλος και ο Μάνος που τους έδιωξε ακόμη και η ΝΔ, οι Μπίστιδες και οι παρέες τους και οι κάθε λογής πολιτικά καιροσκόποι και χαμαιλέοντες, εκπρόσωποι διαφόρων επιθετικών μειονοτήτων, ενώ παράλληλα εκδιώκονταν μετά μανίας όλοι όσοι ασκούσαν κριτική στον Σημίτη και την απεθνικοποιημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική του.

Η εκδίωξη ή περιθωριοποίηση μίας σειρά στελεχών έβλαψε το ΠΑΣΟΚ και πολιτικά και εκλογικά.

Το κριτήριο όμως ήταν αυστηρά ιδεολογικό και όχι πολιτικό και εφαρμόζονταν όχι μόνο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ άλλα και δια των ΜΜΕ σε ολόκληρη την κοινωνία. Ξεχάσαμε νομίζετε τον διωγμό της Μαλβίνας;

Το αποτέλεσμα είναι ο πολιτικός μαρασμός που βλέπουμε σήμερα. Δεν υπάρχουν άλλες φωνές στο ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχουν καινούργιες πολιτικές προτάσεις (εκτός από την «συμμετοχική κοινωνία» του Γιωργάκη, με το Ίντερνετ και τις πορτοκαλί σημαιούλες, κλπ που ποτέ όμως δεν κατάλαβε ή δεν ενέκρινε η ελληνική κοινωνία)

Καταλαβαίνω ότι το «παλιό σοσιαλιστικό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» ίσως να κρίθηκε (και να ήταν) ανεπαρκές για τους νέους διεθνείς συσχετισμούς, και ενοχλητικό για τα σχέδια της τότε κομματικής ολιγαρχίας, όμως ήταν ανάγκη να εξοντωθεί παντελώς; Γιατί δεν επετράπη από την ομάδα Σημίτη (και Παπανδρέου) η ύπαρξη άλλων αριστερών τάσεων που κάποτε ευδοκιμούσαν στο ΠΑΣΟΚ;

Σε καμία περίπτωση το «παλιό πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» δεν μπορεί να αναβιώσει. Όμως σε συνδυασμό με άλλες τάσεις ίσως να είχε συμβάλλει σε ζυμώσεις που να έδιναν ελπίδα και προοπτική, έστω κάτι διαφορετικό ενώ σήμερα κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό στον ορίζοντα.

Το απώτερο μέλλον το βλέπω ζοφερό για το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς δεν υπάρχει ηγέτης που να κομίζει κάτι νέο και διαφορετικό. ΟΛΟΙ είχαν πειθαρχήσει σε μία ενιαία ιδεολογικοπολιτική γραμμή, ΟΛΟΙ είχαν αποδεχθεί το καθεστώς της διαπλοκής και του ολοκληρωτισμού των τηλεπαραθύρων και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Έχουν κάτι διαφορετικό να μας πουν άραγε; Θα το δούμε.