Γράφει ο Νικόλας Λεοντόπουλος>
Η Κυριακάτικη έγινε Κυριακάλπικη*. Έχει παρεισφρήσει ένα “λ” και ένα “π”. “Λ” όπως λογοκρισία, “π” όπως παρέμβαση υπέρ μιας εταιρείας.
Αυτό το κάτι-σαν-μπλογκ διηγείται την ιστορία μιας λογοκρισίας και μιας απόλυσης σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες. Στην “αριστερή” Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Και, όλα αυτά, για να προστατευθεί μια εταιρεία φαστ-φουντ, η Goody’s.
Δεν πρόκειται για την πρώτη, ούτε για την τελευταία λογοκρισία στον ελληνικό τύπο. Ούτε καν για την πιο σημαντική - το ρεπορτάζ που τα προκάλεσε όλα αυτά ήταν ένα κανονικό ρεπορτάζ. (Με μία διαφορά: αντί να θεωρητικολογεί, αναφερόταν σε συγκεκριμένες εταιρείες, με το όνομά τους). Αυτό που κάνει την ιστορία αυτή ξεχωριστή είναι ότι δεν μένει μυστική, ούτε καταγγέλλεται με την ευκολία της ανωνυμίας. Την παρουσιάζω και την υπογράφω με το όνομά μου. Τι υπέροχο πράγμα το Ίντερνετ…
Εδώ πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση: Το μπλογκ αυτό αφορά στο μεγαλύτερο κομμάτι του την Κυριακάτικη και όχι την καθημερινή Ελευθεροτυπία. Το πρόβλημα λογοκρισίας που αντιμετώπισα αφορά την Κ.Ε. και όχι την καθημερινή «Ε».
Οι άνθρωποι εκτός της «Ε», και εκτός του δημοσιογραφικού χώρου, δεν ξέρουν ότι οι δύο εφημερίδες έχουν ξεχωριστή διεύθυνση, ξεχωριστό προσωπικό, ξεχωριστά γραφεία (εντός του ίδιου κτηρίου) και σε ορισμένα θέματα διαφορετική φιλοσοφία. Φυσικά, έχουν κοινή εργοδοσία, κοινό εκδότη, και σε ορισμένες περιπτώσεις, δημοσιογράφοι της μιας εφημερίδας γράφουν στην άλλη. Ομως, εγώ έχω ζήσει την Κ.Ε., αυτήν ξέρω, και γι αυτήν γράφω.
Η υπόθεση σε δυο λόγια:
Το καλοκαίρι του 2007, με αφορμή την απαγόρευση στη Νέα Υόρκη των τρανς (επιβλαβών λιπαρών οξέων που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα φαστ-φουντ), κάναμε μαζί με μια συνάδελφο, και κατόπιν συνεννόησης με τη διεύθυνση της εφημερίδας, ένα ρεπορτάζ το οποίο:
(1) διερευνούσε αν υπάρχουν τρανς λιπαρά στα τρόφιμα που κυκλοφορούν στη χώρα μας
(2) ζητούσε την άποψη των δύο μεγαλύτερων εταιρειών φαστ-φουντ στη χώρα μας (McDonald’s και Goody’s) σε σχέση με τα τρανς.
Μετά από εκτεταμένη έρευνα (δες τις πηγές μας), το ρεπορτάζ μας αποκάλυπτε δύο σοβαρά πράγματα:
* ένα γενικό πρόβλημα δημόσιας υγείας: τα τρανς λιπαρά οξέα, παρότι θεωρούνται επικίνδυνα και έχουν απαγορευθεί σε άλλα μέρη του κόσμου, χρησιμοποιούνται ελεύθερα σε πάρα πολλά προΐόντα που κυκλοφορούν στη χώρα μας, και μάλιστα χωρίς σήμανση και χωρίς έλεγχο!
* ένα ειδικό πρόβλημα στις δύο μεγαλύτερες εταιρείες φαστ-φουντ: η McDonald’s απέσυρε τα τρανς στη Νέα Υόρκη αλλά εξακολουθούσε να τα χρησιμοποιεί στην Ελλάδα! Tα Goody’s, ενώ δεν χρησιμοποιούσαν τρανς, χρησιμοποιούσαν φοινικέλαιο, το οποίο σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (pdf), είναι ιδιαιτέρως επιβλαβές.
Έλα όμως, που στη διεύθυνση της εφημερίδας (στον διευθυντή Γιάννη Βλαστάρη και στον αρχισυντάκτη Βαγγέλη Σιαφάκα) δεν άρεσε ένα από όλα τα στοιχεία που προέκυπταν από το ρεπορτάζ. Γιατί δεν άρεσε; Διότι… τράκαρε σε μια γελοία διαπλοκή εντός της εφημερίδας: Διαπλοκή μεταξύ της διεύθυνσης της ΚΕ (διευθυντή και αρχισυντάκτη) και μιας δημοσιογράφου της ΚΕ (η οποία ταυτόχρονα ως επιχειρηματίας (!) έχει φραντσάιζ των Goody’s) με την ίδια τη Goody’s.
Η διεύθυνση της Κ.Ε. έκοψε το ρεπορτάζ. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε…
Όταν οι δύο συντάκτες ζητήσαμε εξηγήσεις, ακολούθησε η δίωξή μας: Κατηγορηθήκαμε ως «εχθροί της εφημερίδας» και απειληθήκαμε με απόλυση αν δεν ζητήσουμε «συγγνώμη».
Η συνάδελφος με την οποία συνυπογράψαμε το ρεπορτάζ τους μούτζωσε και παραιτήθηκε. Εγώ διεκδίκησα το δίκιο μου εντός της εφημερίδας, πιστεύοντας στις περίφημες “ανοιχτές διαδικασίες” της Ελευθεροτυπίας. Έθεσα το θέμα όλο και πιο ψηλά, προφορικά και εγγράφως: από τον αρχισυντάκτη (Σιαφάκα) στον διευθυντή (Βλαστάρη), από κει στον εκδότη (Θανάση Τεγόπουλο) και τελικά στην ιδιοκτήτρια (Μάνια Τεγοπούλου).
Παράλληλα ενημέρωσα την ΕΣΗΕΑ (τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, Πάνο Σώκο) αλλά επέλεξα να μην δημοσιοποιήσω την ιστορία προς τα έξω: Ούτε κουτσομπολιά στους διαδρόμους, ούτε ανώνυμα ποστ στα δημοσιογραφικά μπλογκ, ούτε διαρροές στις ανταγωνιστικές εφημερίδες…
Ο Γ. Βλαστάρης ζήτησε την απόλυσή μου, η Μάνια Τεγοπούλου αρνήθηκε να με απολύσει («δεν υπάρχει λόγος απόλυσης») και με έβαλε επισήμως στο ψυγείο: χωρίς γραφείο, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς δημοσιεύσεις, τιμωρώντας με για το ρεπορτάζ που έγραψα. Από τότε, τέσσερις φορές μού ζητήθηκε από την εφημερίδα να παραιτηθώ (λαμβάνοντας την αποζημίωση της απόλυσης) αλλά δεν δέχτηκα. Τελικά, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο παροπλισμού, στις 31/7/2008, μού επιδόθηκε το χαρτί της απόλυσης. (Ιδού!)
Νομίζω πως έχω πλέον το δικαίωμα να πω δημοσίως τη δική μου εκδοχή για την υπόθεση.
Νικόλας Λεοντόπουλος, καλοκαίρι 2008
* Επί του uploadηρίου: Λίγο πριν βγάλω το μπλογκ στον αέρα, άλλαξα γνώμη για τον τίτλο. Ο αρχικός τίτλος ήταν Κυριακάλπικη. Αλλά, παρότι μού άρεσε πολύ, και είναι πέρα για πέρα αληθινός, τον άλλαξα γιατί σε ένα βαθμό ήταν άδικος: Η Κυριακάτικη δεν είναι μόνο η Κυριακάλπικη του Βλαστάρη, του Σιαφάκα, της δημοσιογράφου-επιχειρηματία και της αυλής τους. Δεν είναι καν μόνο η Κυριακάτικη της Μάνιας. Το τι είναι το λέω καλύτερα εδώ. (Πάντως, για να μην πάρω όλη τη δόξα, και οι δύο τίτλοι ήταν εμπνεύσεις μίας φίλης εκτός της Κ.Ε.). Και, έτσι, επέλεξα ως τίτλο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΟΠΙΑ: Την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία όπως θα θέλαμε να είναι.
copy paste από το κουρδιστό πορτοκάλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου